Οι εκ­δό­σεις ΕΠΙ­ΚΕ­ΝΤΡΟ τι­μούν την Hannah Arendt.

Η δι­ο­ρα­τι­κή σκέ­ψη της Άρεντ, σχε­τι­κά με με­ρι­κά από τα βα­θύ­τε­ρα προ­βλή­μα­τα, τις πε­ρι­πλο­κές και τις επι­κίν­δυ­νες τά­σεις της σύγ­χρο­νης πο­λι­τι­κής ζω­ής ήταν αξι­ο­θαύ­μα­στη.

Πολ­λά από αυτά τα προ­βλή­μα­τα όχι απλώς δεν έχουν εξα­φα­νι­στεί, του­να­ντί­ον έχουν γί­νει πιο έντο­να και επι­κίν­δυ­να. Όταν η Άρεντ κά­νει λό­γο για «ζο­φε­ρούς και­ρούς» δεν ανα­φέ­ρε­ται απο­κλει­στι­κά στη φρί­κη του ολο­κλη­ρω­τι­σμού του 20ού αιώ­να. Γρά­φει:

Αν η δη­μό­σια σφαί­ρα υπάρ­χει για να ρί­χνει φως στις αν­θρώ­πι­νες υπο­θέ­σεις, πα­ρέ­χο­ντας χώ­ρο φαι­νο­μέ­νων όπου οι άν­θρω­ποι, ευτυ­χώς ή δυ­στυ­χώς, μπο­ρούν με έρ­γα και με λό­για να δεί­ξουν ποιοι είναι και τι μπο­ρούν να κά­νουν, τό­τε το σκό­τος ήρ­θε όταν το φως έσβη­σε από «χά­σμα­τα αξι­ο­πι­στί­ας» και «αό­ρα­τες κυ­βερ­νή­σεις», από λό­για που δεν απο­κα­λύ­πτουν τι υπάρ­χει, αλ­λά το κρύ­βουν κά­τω από το χα­λί, από πα­ραι­νέ­σεις ηθι­κές και άλ­λες που, με το πρό­σχη­μα ότι υπη­ρε­τούν πα­λι­ές αλή­θει­ες, υπο­βαθ­μί­ζουν συ­νο­λι­κά την αλή­θεια σε χω­ρίς νό­η­μα κοι­νο­το­πί­ες (Arendt, 1968 σ. viii [Άν­θρω­ποι σε Ζο­φε­ρούς Και­ρούς, Επί­κε­ντρο, υπό έκ­δο­ση]).

Είναι δύ­σκο­λο να μην πα­ρα­δε­χτού­με πως και σή­με­ρα σε όλον τον κό­σμο απλώ­νε­ται ζό­φος. Η Άρεντ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ακό­μα και στις πιο σκο­τει­νές επο­χές μπο­ρού­με να ελ­πί­ζου­με ότι θα υπάρ­ξει φως, που δεν θα προ­έρ­χε­ται από θε­ω­ρί­ες και έν­νοι­ες, αλ­λά από τη ζωή και τις πρά­ξεις του κα­θε­νός μας. (Bernstein, Γι­α­τί πρέ­πει να δι­α­βά­ζου­με Hannah Arendt, σ. 13, Επί­κε­ντρο)

Η Χά­να Άρεντ (1906-1975) ήταν από τους στο­χα­στές που με τη βα­θύ­τη­τα και την πρω­το­τυ­πία του έρ­γου τους ση­μά­δε­ψαν τον 20ό αιώ­να.

Γεν­νή­θη­κε Γερ­μα­νο­εβραία, σώ­θη­κε από τους χιτ­λε­ρι­κούς δι­ωγ­μούς δρα­πε­τεύ­ο­ντας στη Γαλ­λία και από εκεί στις ΗΠΑ, όπου έζη­σε ως τον θά­να­τό της δι­α­τη­ρώ­ντας πά­ντα στε­νούς δε­σμούς με τη Γερ­μα­νία και την Ευρώ­πη.

Τα έρ­γα της έχουν με­τα­φρα­στεί σε δε­κά­δες γλώσ­σες, ανε­ξά­ντλη­τα είναι τα βι­βλία, τα συ­νέ­δρια, τα άρ­θρα, οι συ­ζη­τή­σεις και ανα­φο­ρές στις αίθου­σες δι­δα­σκα­λί­ας και στα μέ­σα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης για τη ζωή και το έρ­γο της.